البارت الاول
الحلقه الاولى من رواية مرات الظابط
بقلم نورا عبدالرؤوف
فى شقه متوسطه مكان فيه عفش متوسط الحال فى غرفه صغير منتشره فيها اشعه الشمس كانت بنت ناي مه على السرير دخل الاب الغرفه
الاب : نورهان يانورهان قومى يلا يابنتى الدراسه بدأت بقالها اسبوع
ردت نورهان وهى فى نومها : انا مش عايزه اروح يابابا بجد مش حابه المدرسه
الاب : اعملك ايه انتى اللى عايزه تحولى ماكنتى ف الثانوى العام حد قالك تطلعى منه
نورهان : مش حباه ولا حابه التجارة انا كنت عايزه ادخل سياحه وفنادق
الاب : وانا قولت مش هتدخلى سياحه وفنادق وخلاص دخلتى اجاره ده نصيب يلا قومى عشان متتاخريش ع المدرسه .
"نوقف شويه عشان نعرف نورهان"
نورهان :- بنت وهى ف سن ١٨ سنه وفى اولى ثانوى هى كبيره شويه عسان كانت فى الثانوى العام وعادت السنه وحولت الى تجاره وهى برده مش حباها "
شخصيه نورهان : هى بنت مليانه شويه وملامحها جميله وعيونها خضراء وبشرتها برونزيه ومتوسطه الطول وهى متعقده م المدارس نهائيا وهى طيبه جدااا وشخصيه طموحه وشخصيه مؤدبه جدا وبتحب الهزار وعصبيه وعنيده ف نفس الوقت "
نرجع تانى . نورهان قامت من على السرير دخلت الحمام اتوضت ولبست زى المدرسه وصلت وبعد ماخلصت طلعت م الاوضه لقت مامتها واختها مستنينها
نورهان : ايه جماعه واقفين كده ليه
الام : مستنين حضرتك يلا عشان هنتأخر نورهان : يلا ايه انا هروح لوحدى هو انا عيله صغيره انتى عايزه العيال هناك تتريق عليا
الام بعصبيه : انا الكلمه اللى اقولها تتنفذ انا واختك اللى هنوديكى
وبالفعل راحو معاها دخلت نورهان المدرسه مع امها واختها وهى سامعه البنات وهما بيتريقوا عليها نورهان اتنرفزت ونفخت
الام : ايه مالك بتنفخى ليه
نورهان بنرفزه : ماليش
الام : طب يلا روحى شوفى الطابور بتاعك فين
راحت نورهان الطابور اتعمل وكل واحد راح فصله دخلت نورهان الفصل وقعدت جمب بنت اسمها اسماء وحضروا كذا حصه ورا بعض لغيت ماجات الفسحه
اسماء : انتى اسمك ايه
نورهان بضيق : نورهان
اسماء : طب وانتى مالك بتتكلمى بخانقه كده ليه لو مش عايزه تتكلمى براحتك عادى يعنى عشان انزل الفسحه تيجى معايا
نورهان : لا شكرا
نزلت اسماء وهى مخنوقه من نورهان عدا اليوم وكل واحد روح بيته روحت نورهان بيتها
الاب : عملتى ايه يانورهان فى المدرسه ارتاحتى فيها
نورهان : الحمدلله يابابا
ودخلت اوضتها فضلت تعيط
فى صباح يوم جديد دخلت مرام اوضه نورهان عشان تصحيها
مرام نورهان يانورهان يابت
نورهان بصوت كله نوم : نعم يامرام عايزا ايه بتصحينى ليه
مرام : عشان مدرستك يااستاذه
نورهان بزعيق : مش هروح المدرسه مش حباها
دخل الاب على صوت نورهان
الاب : فى اى مالك يانورهان بتزعقى ليه
مرام : الابله مش عاوزه تروح المدرسه
الاب : عادى متروحش
فرحت نورهان
ثم كمل الاب : بس هتتجوز العريس اللى انا جالها اختارى ياالمدرسه ياالعريس
نورهان : انت عاوزنى يايابا اتجوز سواق توكتوك
الاب : على اساس يعنى انك دكتوره انتى اهو واحده فاشله فى مدرسه تجارة
نورهان بدموع : انا هروح المدرسه
خرجت نورهان راحت الحمام فضلت تعيط فيه طلعت نورهان بعد ربع ساعه دخلت واضتها وراحت المدرسه وصلت نورهان المدرسه ومكنش الطابور لسه بدأ راحت قعدت فى حته عقبال ماالطابور يبدأ لقت اسماء جايه تقعد معاها
اسماء : ممكن نكون اصحاب
نورهان : ماشي
اسماء بفرحه : طب احكيلى عنك
نورهان : هو انا لازم احكيلك عنى ياستى بلاها الصوحبيه دى
اسماء: لا والله انا مش اقصد حاجه انا قولت نتعرف على بعض طب انا ياستى احكيلك عنى انا كنت جايبه مجموع ف تالته اعدادى مايدخلنيش الثانوى العام ولا الصنايع فاقدمت هنا وانا كده كده مابحبش التعليم وبعد اما اخلص ٣ هتجوز
نورهان : هو انتى مخطوبه
اسماء : ايوه طب وانتى مخطوبه
نورهان : لا ، انا بقي كنت فى الثانوى العام ولما جبت ملاحق فيها ودخلت امتحنهم ومانجحتش فيهم حولت لهنا
اسماء: فى حد يكون فى الثانوى العام ويجى هنا
نورهان : النصيب وانا اصلا ومكنتش حباه
الطابور بدأ ولما خلص طلعوا الفصل حضروا اربع حصص ولما جات الفسحه
اسماء : يلا يانورهان ننزل نشترى من الكانتين وبعدين نروح معمل الحاسب
نورهان : ماشي يلا
وبعد مانزلو اشتروا ورواحوا معمل الحاسب قعدو جمب والمدرس شرح وبعد ماخلص سابهم نص ساعه راحه كل بنتين مع بعض بيتكلمو حتى نورهان واسماء بيتكلمو نورهان جه نظرها على بنتين قاعدين ساكتين ف نورهان ابتسمتلهم بنت واحده هى بادلتها الابتسام اما التانيه قاعده سرحانه
نورهان : هما مين دول يااسماء
اسماء : دول نور وهايدى
نورهان : طب البنت اللى ابتسمتلى دى اسمها ايه ؟
اسماء : اسمها نور
نورهان : طب تيجى نتعرف عليهم
اسماء : ماشي
راحوا قعدوا جمبهم
نورهان : انا اسمى نورهان وانتو ؟
نور : انا اسمى نور
هايدى : وانا هايدى
نورهان : طب انتو قاعدين ساكتين ليه
هايدى : احنا مش عارفين حد
نورهان : وانتو اتصاحبتوا هنا ؟
ردت نور : لا احنا كنا نعرف بعض من الاعدادى بس مكناش اصحاب ولما جينا هنا اتصاحبنا
نورهان: هو انتى ياهايدى مش بتتكلمى ليه
هايدى : انا مش حابه المدرسه ومش عايزه اتكلم مع حد
( نقف هنا شويه )
"نور : بنت جميله عيونها خضراء وبشرتها بيضاء وجسمها حلو وهى هاديه وطيبه وعنيده جداا وكئيبه وعصبيه "
"هايدى : بنت شقيه وجميله وهى رفيعه ومش طويله اوى وعيونها عسلى وهى عنيده وعصبيه جداا وبنت جدعه "
(نكمل )
نورهان : وانا كمان مش حابه المدرسه
نور : يعنى احنا التلاته كده مش بنطيق المدرسه
هايدى : وانتى يااسماء حابه المدرسه ؟
اسماء : يعنى انا كده كده هتجوز يعنى مش فارقه معايا كتير
نور : تتجوزى ازاى انتى لسه صغيره
اسماء : مش صغيره ولا حاجه
ضرب جرس المرواح ونزلوا البنات وهايدى مشت عشان بيتها قريب من المدرسه اما نور بتروح لوحدها ونورهلن واسماء مروحين مع بعض
نورهان : مش اللى ماشيه هناك دى نور
اسماء : ايوه هى
نورهان : طب تعالى نمشي معاها بدل ماتروح لوحدها
نادوا على نور وروحوا مع بعض
عدى شهرين على نورهان فى المدرسه
نورهان كانت قاعده سرحانه كانت فى حصه احتياطى
اسماء : الجميل سرحان فى ايه ؟
نورهان : اقولك بس يكون سر
اسماء : يابنتى قولى انا بقولك حاجات كتير
نورهان : بصي ياستى انا بشتغل سكرتيره فى درس و....
اسماء : وايه ياستى ماتكملى مالك
نورهان بكسوف : وبحب الاستاذ
اسماء : بتحبي ازاى هو قالك حاجه
نورهان : هو مقالش حاجه بس فى نظرات كده
اسماء :نظرات ازاى
نورهان : بيفضل يبصلى وبحس انه عاوز يقول حاجه وبيبصلى كتير اوى
اسماء : مش انتى يابنتى بتقولى انه عاوزه يخطب اختك
نورهان : لا مش ده بصي هما اتنين واحد اسمه احمد ده اللى عاوزه يخطب اختى والتانى اسمه زياده هو ده اللى بيفضل يبصلى
اسماء : حلو بقي ؟
نورهان : قمر اوى وبعضلات وطيب كدا وابن ناس وحاجه قمر اوى
اسماء : ان شاء الله هيكون من نصيبك ياقلبي
نورهان : هما مش دول نور وهايدى
اسماء : ايوه
نورهان : تعالى ننادى عليهم
اسماء : نور يانور
نور وهايدى راحو عليهم
هايدى : ازيكو يابنات
نورهان واسماء : الحمدلله
نور : حد هيغيب بكره
نورهان : بصراحه انا عايزه اغيب حد هيغيب
نور : انا وقاعده اقنع هايدى مش راضيه تغيب
اسماء : خلاص انا هاجى عشان هايدى متقعدش لوحديها
هايدى : خلاص تمام شوفتى يابومه الصحاب مش زيك يانور
نور ضحكت : ياستى خليها تنفعك
فى شقه نور
والده نور : نور مش هتروحى الدرس
نور : هروح الدرس بس مش هروح المدرسه
والده نور : مش عاوزه تروحى ليه مش انتى اتصاحبي على بنات هناك ليه بقي مش عاوزه تروحى
نور : لسه برده ياماما مش حبا المدرسه لسه بفكر فى حلمى ، حلمى التمريض العسكرى نفسي اوى بجد مش حبا المدرسه ولا اللى ف المدرسه والصحاب اللى بتقولى عليهم دول مش حباهم زى صحاب الاعدادى انا بحب كارها نفسي وعيطت
الام بحنيه : طب انتى بتعيطى ليه دلوقت ده نصيب وكل واحد بياخد نصيبه
نور بعياط : نصيب ايه نصيب انى اخسر كل حاجه اخسر حلمى اللى طول عمرى مش بفكر غير فيه ليه كدا اخسر كل حاجه
الام : ده نصيب وربنا عاوز كدا مش حايز ربنا شايلك الاحسن يعنى الحزن والبكا ده كله ربنا هيبدلهولك بفرحه كبيره اوى وهتعيطى من كتر الفرحه فاقولى الحمدلله ع كل حال
نور : الحمدلله بس الناس كلها بتبصلى بصه احتقار . باكتر الناس القريبه منى محسسنى ان انا اللى مختاره ده بنفسي محدش حاسس بيا انا كل مابروح المدرسه بكون مكسوفه
الام : مكسوفه ليه هو انتى بتعملى حاجه غلط ده انتى بتتعلمى ومتفكريش ان كل اللى ف التجاره وحشين زى ماالناس فاكره وانتى كمان .. اللى ف التجاره دول فى اللى داخلها عشان مش غاوى تعليم وفيه اللى داخلها عشان سهله ويقظرو يدخلوا منها كليه وفيه اللى دخلها عشان مجموعه مجبش ثانوى عام زيك كده
نور : انا بجد حاسه انى بحلم ازاى انا ادخل تجاره وانا كنت شاطره ف الاعدادى الام :فى الاول والاخر نصيبك مش انتى بتقولى ان صحابك مش حابين المدرسه بس اتأقلموا اتجدعنى انتى عشان تدخلى الكليه وملكيش دعوه بحد
نور بإبتسامه : حاضر ياماما انا رايحه الدرس و بجد مش قادره اروح المدرسه المشوار بعيد
الام : ماشي يانواره
نور : يااااه بقالك كتير اوى مقولتليش الدلع ده يلا انا ماشيه ياقلبي
عدى ساعتين وميعاد المدرسه جه هايدى واسماء كانوا قاعدين فى المدرسه وكان اليوم فاوضه كانوا بيتكلموا
اسماء : تعرفى نورهان بتحب المدرس اللى بتشتغل عنده
هايدى : طب وانتى بتقوليلى ليه مش المفروض ده سر وحاجات خاصه بينكم اسماء : لا ياستى بس ازاى اصلا مدرس يبصلها انتى مش شايفه عامله ازاى
هايدى : مينفعش نتكلم عن حد كده فى غيابه ومينفعش تتكلمى عن صاحبتك كده وبعدين فيها ايه لما تحبه وايه يعنى لما يبصلها هى مالها
اسماء : يابنتى هو مش بيحبها ولاقالها حاجه ومينفعش تحبه
هايدى: الحب ده حاجه من عند ربنا احنا ملناش دعوه بيها مايمكن هو كمان بيحبها بس مش راضي يقولها حاجه وهى تلاقيها لما حبته شافت فيه حاجه مختلفه هى اللى شدتها ليه وعايزه اقولك حاجه عودى نفسك لما حد يقولك حاجه متقوليش عليها لحد عشان دى امانه وهى بتثق فيكى ويلا عشان نروح
فى صباح يوم جديد اسماء راحت لنورهان البيت عشان يروحوا المدرسه
اسماء : وحشانى اوى يانورهان
نورهان : وانتى كمان ونور وهايدى عاملين ايه
اسماء : هايدى هى اللى جات يوم الخميس اما نور لا
نورهان : تمام يلا نمشي
مشوا البنات وهما فى الطريق كانوا بيتكلموا
نورهان : بقولك هو انتى بتروحى دروس
اسماء : ايوه بروح عند ميس عندنا فى المدرسه وانتى بتروحى ؟
نورهان : لا ومش عارفه اى حاجه فى المنهج
اسماء : طب خلاص تعالى معايا
نورهان : ماشي هشوفهم فى البيت كده وارد عليكى
اسماء : تمام
ووصلوا البنات المدرسه دخلوا المدرسه وراحو قعدوا تحت الشجره اللى فى المدرسه وبعد شويه نور وهايدى وصلوا
هايدى : نور انا مش عايزه اروح اقعد مع اللى اسمها اسماء دى
نور : طب كدا نورهان تفتكر اننا مش عايزين نقعد معاها
هايدى : طب انا عاوزه اقول لنورهان عشان اسماء دى صاحبه مش كويسه
نور : طب انا هنادى على نورهان ونقولها
هايدى : تمام
نور : نورهان يانورهان تعالى كدا
راحت نورهان واسماء خايفه لهايدى تقولها
نورهان : فى ايه يانور ومجيتوش قعدتوا معانا ليه؟!
نور : هايدى عاوزه تقولك حاجه
نورهان: خير ياهايدى فى ايه ؟
هايدى : بصي انا عايزه اقولك ان اسماء صاحبه مش كويسه والسر اللى انت قولتهولها هى قالتهولى يوم الخميس لما انتى ونور كنتوا غايبين
نورهان اتصدمت ومعرفتش ترد
هايدى : بصي عايزاها منى نصيحه ملكيش دعوه بيها خالص
نورهان : انا لازم اروح اضربها الزباله دى
وراحت تجرى على اسماء ومسكت فى خناقها : اه يازباله انتى مينفعش تكونى صاحبه انتى واحده واطيه
اسماء : بت انتى لمى نفسك انتى مفكرانى صاحبتك بجد انا بس بقيت قريبه منك عشان نتريق عليكى انا وصحابي هو انتى مش شايفه نفسك عامله ازاى تخينه وازاى مدرس يبصلك انتى يابت مجنونه بصي لنفسك فى المرايا
هايدى بزعيق : تبص لنفسها ازاى دى احسن منك مليون مره على الاقل قلبها ابيض مش اسود شبهك
ومسكوا فى خناق بعض والمديره جات على صوتهم واخدتهم فى المكتب بتاعها
المديره : ممكن اعرف ايه اللى حصل تحت ده
اسماء : العيال دول هما اللى فى خناقى من غير مااعملهم حاجه
هايدى بزعيق : ياسلااام من غير ماتعملى حاجه
اسماء بصوت عالى : ايوه معملتش حاجه
المديره : بس انتى وهى اقول ايه مانتو بتوع تجاره.. انتم الاربعه مرفودين تلات ايام من المدرسه
الكلمه نزلت زى الصاعقه على البنات
فى بيت هايدى
والده هايدى : انتى يابنتى مش عاوزه تروحى المدرسه ليه
هايدى بكذب : تعبانه ياماما ومش قادره اروح خالص
الام : حتى الدرس مش عاوزه تروحي
هايدى : ايوه ياماما مش قادره
الام : بس انا شيفاكى حلوه مفكيش حاجه
هايدى لسه هترد الباب خبط
الام : قومى شوفى مين
هايدى : حاضر
قامت هايدى تفتح الباب لقت مريم
هايدى بصدمه : مريم فى ايه يامريم
مريم : انتى اللى فى ايه اترفدتى من المدرسه ليه
الام سمعت وقالت : اترفدتى ليه وعملتى ايه ياهايدى
هايدى وهى بتجز على اسنانها بسبب مريم : عشان واحده صاحبتى اتخانقت مع واحده فادخلت انا ونور فااترفدنا احنا الاربعه
الام بزعيق : وانتى تتخانقى ليه انتى مالك
مريم : طب معلش ياطنط خلاص هى كانت خايفه على صاحبتها
الام : طب مانتى اهو ماتخنقتيش ليه
مريم : انا والله مكنتش موجوده فى المدرسه اليوم ده معلش ياطنط سامحى هايدى
الام : تمام ياحبيبتى اتفضلى اتغدى معاها
طلعت الام من الاوضه
هايدى بعصبيه : انتى مجنونه ازاى تيجى هنا وامى اصلا مش عارفه حاجه
مريم : انا اسفه بجد مكنتش اعرف انها متعرفش حاجه
هايدى : خلاص يامريم .. روحتى الدرس انهارده
مريم : اه .. انا همشي عشان اهلى ميقلقوش عليا
هايدى : تمام
" نقف هنا شويه عشلن نعرف شخصيه مريم ، مريم شخصيه طيبه بغباء ولسانها طويل ودبش اوى فى كلامها ، هى قصيره وجسمها كيرڤى ويشرتها قمحيه تكمل بقا"
نورهان بترن على نور
نورهان : الو ازيك يانور عامله ايه
نور : الله يسلمك بخير الحمدلله انتى عامله ايه
نورهان : تمام الحمدلله ، نور انا بجد اسفه انتى ملكيش ذنب واترفدتى من غير ماتعملى حاجه
نور : انتى يابنتى بتتأسفى ليه مفيش حاجه عادى انا كده كده مكنتض حابه اروح المدرسه اهى جات من عندهم
نورهان بضحك : ههههههه بس برده يانور هتكلم ازاى معاكى انا مكسوفه
نور : ياستى ولا مكسوفه ولا حاجه
نورهان : طب اهلك يعرفوا
نور : ايوة بس عادى ياستى متشغليش بالك انتى قولتى لحد من اهلك
نورهان : ايوه ماما واختى بس اللى عرفوا نور : تمام ، متعرفيش هايدى عامله ايه
نورهان : كلمتها مكنتش قايله لحد بس جات بنت اسمها مريم وقالت قدام مامتها وعرفت
نور : طب اللى اسمها مريم دى قالت ليه
نورهان: مش عارفه هى بتقول مكنتش قصدها
نور : تماام ، عايزه حاجه
نورهان : شكرا يانور مع السلامه
نور : باى
بقلم نورا عبدالرؤوف
فى شقه متوسطه مكان فيه عفش متوسط الحال فى غرفه صغير منتشره فيها اشعه الشمس كانت بنت ناي مه على السرير دخل الاب الغرفه
الاب : نورهان يانورهان قومى يلا يابنتى الدراسه بدأت بقالها اسبوع
ردت نورهان وهى فى نومها : انا مش عايزه اروح يابابا بجد مش حابه المدرسه
الاب : اعملك ايه انتى اللى عايزه تحولى ماكنتى ف الثانوى العام حد قالك تطلعى منه
نورهان : مش حباه ولا حابه التجارة انا كنت عايزه ادخل سياحه وفنادق
الاب : وانا قولت مش هتدخلى سياحه وفنادق وخلاص دخلتى اجاره ده نصيب يلا قومى عشان متتاخريش ع المدرسه .
"نوقف شويه عشان نعرف نورهان"
نورهان :- بنت وهى ف سن ١٨ سنه وفى اولى ثانوى هى كبيره شويه عسان كانت فى الثانوى العام وعادت السنه وحولت الى تجاره وهى برده مش حباها "
شخصيه نورهان : هى بنت مليانه شويه وملامحها جميله وعيونها خضراء وبشرتها برونزيه ومتوسطه الطول وهى متعقده م المدارس نهائيا وهى طيبه جدااا وشخصيه طموحه وشخصيه مؤدبه جدا وبتحب الهزار وعصبيه وعنيده ف نفس الوقت "
نرجع تانى . نورهان قامت من على السرير دخلت الحمام اتوضت ولبست زى المدرسه وصلت وبعد ماخلصت طلعت م الاوضه لقت مامتها واختها مستنينها
نورهان : ايه جماعه واقفين كده ليه
الام : مستنين حضرتك يلا عشان هنتأخر نورهان : يلا ايه انا هروح لوحدى هو انا عيله صغيره انتى عايزه العيال هناك تتريق عليا
الام بعصبيه : انا الكلمه اللى اقولها تتنفذ انا واختك اللى هنوديكى
وبالفعل راحو معاها دخلت نورهان المدرسه مع امها واختها وهى سامعه البنات وهما بيتريقوا عليها نورهان اتنرفزت ونفخت
الام : ايه مالك بتنفخى ليه
نورهان بنرفزه : ماليش
الام : طب يلا روحى شوفى الطابور بتاعك فين
راحت نورهان الطابور اتعمل وكل واحد راح فصله دخلت نورهان الفصل وقعدت جمب بنت اسمها اسماء وحضروا كذا حصه ورا بعض لغيت ماجات الفسحه
اسماء : انتى اسمك ايه
نورهان بضيق : نورهان
اسماء : طب وانتى مالك بتتكلمى بخانقه كده ليه لو مش عايزه تتكلمى براحتك عادى يعنى عشان انزل الفسحه تيجى معايا
نورهان : لا شكرا
نزلت اسماء وهى مخنوقه من نورهان عدا اليوم وكل واحد روح بيته روحت نورهان بيتها
الاب : عملتى ايه يانورهان فى المدرسه ارتاحتى فيها
نورهان : الحمدلله يابابا
ودخلت اوضتها فضلت تعيط
فى صباح يوم جديد دخلت مرام اوضه نورهان عشان تصحيها
مرام نورهان يانورهان يابت
نورهان بصوت كله نوم : نعم يامرام عايزا ايه بتصحينى ليه
مرام : عشان مدرستك يااستاذه
نورهان بزعيق : مش هروح المدرسه مش حباها
دخل الاب على صوت نورهان
الاب : فى اى مالك يانورهان بتزعقى ليه
مرام : الابله مش عاوزه تروح المدرسه
الاب : عادى متروحش
فرحت نورهان
ثم كمل الاب : بس هتتجوز العريس اللى انا جالها اختارى ياالمدرسه ياالعريس
نورهان : انت عاوزنى يايابا اتجوز سواق توكتوك
الاب : على اساس يعنى انك دكتوره انتى اهو واحده فاشله فى مدرسه تجارة
نورهان بدموع : انا هروح المدرسه
خرجت نورهان راحت الحمام فضلت تعيط فيه طلعت نورهان بعد ربع ساعه دخلت واضتها وراحت المدرسه وصلت نورهان المدرسه ومكنش الطابور لسه بدأ راحت قعدت فى حته عقبال ماالطابور يبدأ لقت اسماء جايه تقعد معاها
اسماء : ممكن نكون اصحاب
نورهان : ماشي
اسماء بفرحه : طب احكيلى عنك
نورهان : هو انا لازم احكيلك عنى ياستى بلاها الصوحبيه دى
اسماء: لا والله انا مش اقصد حاجه انا قولت نتعرف على بعض طب انا ياستى احكيلك عنى انا كنت جايبه مجموع ف تالته اعدادى مايدخلنيش الثانوى العام ولا الصنايع فاقدمت هنا وانا كده كده مابحبش التعليم وبعد اما اخلص ٣ هتجوز
نورهان : هو انتى مخطوبه
اسماء : ايوه طب وانتى مخطوبه
نورهان : لا ، انا بقي كنت فى الثانوى العام ولما جبت ملاحق فيها ودخلت امتحنهم ومانجحتش فيهم حولت لهنا
اسماء: فى حد يكون فى الثانوى العام ويجى هنا
نورهان : النصيب وانا اصلا ومكنتش حباه
الطابور بدأ ولما خلص طلعوا الفصل حضروا اربع حصص ولما جات الفسحه
اسماء : يلا يانورهان ننزل نشترى من الكانتين وبعدين نروح معمل الحاسب
نورهان : ماشي يلا
وبعد مانزلو اشتروا ورواحوا معمل الحاسب قعدو جمب والمدرس شرح وبعد ماخلص سابهم نص ساعه راحه كل بنتين مع بعض بيتكلمو حتى نورهان واسماء بيتكلمو نورهان جه نظرها على بنتين قاعدين ساكتين ف نورهان ابتسمتلهم بنت واحده هى بادلتها الابتسام اما التانيه قاعده سرحانه
نورهان : هما مين دول يااسماء
اسماء : دول نور وهايدى
نورهان : طب البنت اللى ابتسمتلى دى اسمها ايه ؟
اسماء : اسمها نور
نورهان : طب تيجى نتعرف عليهم
اسماء : ماشي
راحوا قعدوا جمبهم
نورهان : انا اسمى نورهان وانتو ؟
نور : انا اسمى نور
هايدى : وانا هايدى
نورهان : طب انتو قاعدين ساكتين ليه
هايدى : احنا مش عارفين حد
نورهان : وانتو اتصاحبتوا هنا ؟
ردت نور : لا احنا كنا نعرف بعض من الاعدادى بس مكناش اصحاب ولما جينا هنا اتصاحبنا
نورهان: هو انتى ياهايدى مش بتتكلمى ليه
هايدى : انا مش حابه المدرسه ومش عايزه اتكلم مع حد
( نقف هنا شويه )
"نور : بنت جميله عيونها خضراء وبشرتها بيضاء وجسمها حلو وهى هاديه وطيبه وعنيده جداا وكئيبه وعصبيه "
"هايدى : بنت شقيه وجميله وهى رفيعه ومش طويله اوى وعيونها عسلى وهى عنيده وعصبيه جداا وبنت جدعه "
(نكمل )
نورهان : وانا كمان مش حابه المدرسه
نور : يعنى احنا التلاته كده مش بنطيق المدرسه
هايدى : وانتى يااسماء حابه المدرسه ؟
اسماء : يعنى انا كده كده هتجوز يعنى مش فارقه معايا كتير
نور : تتجوزى ازاى انتى لسه صغيره
اسماء : مش صغيره ولا حاجه
ضرب جرس المرواح ونزلوا البنات وهايدى مشت عشان بيتها قريب من المدرسه اما نور بتروح لوحدها ونورهلن واسماء مروحين مع بعض
نورهان : مش اللى ماشيه هناك دى نور
اسماء : ايوه هى
نورهان : طب تعالى نمشي معاها بدل ماتروح لوحدها
نادوا على نور وروحوا مع بعض
عدى شهرين على نورهان فى المدرسه
نورهان كانت قاعده سرحانه كانت فى حصه احتياطى
اسماء : الجميل سرحان فى ايه ؟
نورهان : اقولك بس يكون سر
اسماء : يابنتى قولى انا بقولك حاجات كتير
نورهان : بصي ياستى انا بشتغل سكرتيره فى درس و....
اسماء : وايه ياستى ماتكملى مالك
نورهان بكسوف : وبحب الاستاذ
اسماء : بتحبي ازاى هو قالك حاجه
نورهان : هو مقالش حاجه بس فى نظرات كده
اسماء :نظرات ازاى
نورهان : بيفضل يبصلى وبحس انه عاوز يقول حاجه وبيبصلى كتير اوى
اسماء : مش انتى يابنتى بتقولى انه عاوزه يخطب اختك
نورهان : لا مش ده بصي هما اتنين واحد اسمه احمد ده اللى عاوزه يخطب اختى والتانى اسمه زياده هو ده اللى بيفضل يبصلى
اسماء : حلو بقي ؟
نورهان : قمر اوى وبعضلات وطيب كدا وابن ناس وحاجه قمر اوى
اسماء : ان شاء الله هيكون من نصيبك ياقلبي
نورهان : هما مش دول نور وهايدى
اسماء : ايوه
نورهان : تعالى ننادى عليهم
اسماء : نور يانور
نور وهايدى راحو عليهم
هايدى : ازيكو يابنات
نورهان واسماء : الحمدلله
نور : حد هيغيب بكره
نورهان : بصراحه انا عايزه اغيب حد هيغيب
نور : انا وقاعده اقنع هايدى مش راضيه تغيب
اسماء : خلاص انا هاجى عشان هايدى متقعدش لوحديها
هايدى : خلاص تمام شوفتى يابومه الصحاب مش زيك يانور
نور ضحكت : ياستى خليها تنفعك
فى شقه نور
والده نور : نور مش هتروحى الدرس
نور : هروح الدرس بس مش هروح المدرسه
والده نور : مش عاوزه تروحى ليه مش انتى اتصاحبي على بنات هناك ليه بقي مش عاوزه تروحى
نور : لسه برده ياماما مش حبا المدرسه لسه بفكر فى حلمى ، حلمى التمريض العسكرى نفسي اوى بجد مش حبا المدرسه ولا اللى ف المدرسه والصحاب اللى بتقولى عليهم دول مش حباهم زى صحاب الاعدادى انا بحب كارها نفسي وعيطت
الام بحنيه : طب انتى بتعيطى ليه دلوقت ده نصيب وكل واحد بياخد نصيبه
نور بعياط : نصيب ايه نصيب انى اخسر كل حاجه اخسر حلمى اللى طول عمرى مش بفكر غير فيه ليه كدا اخسر كل حاجه
الام : ده نصيب وربنا عاوز كدا مش حايز ربنا شايلك الاحسن يعنى الحزن والبكا ده كله ربنا هيبدلهولك بفرحه كبيره اوى وهتعيطى من كتر الفرحه فاقولى الحمدلله ع كل حال
نور : الحمدلله بس الناس كلها بتبصلى بصه احتقار . باكتر الناس القريبه منى محسسنى ان انا اللى مختاره ده بنفسي محدش حاسس بيا انا كل مابروح المدرسه بكون مكسوفه
الام : مكسوفه ليه هو انتى بتعملى حاجه غلط ده انتى بتتعلمى ومتفكريش ان كل اللى ف التجاره وحشين زى ماالناس فاكره وانتى كمان .. اللى ف التجاره دول فى اللى داخلها عشان مش غاوى تعليم وفيه اللى داخلها عشان سهله ويقظرو يدخلوا منها كليه وفيه اللى دخلها عشان مجموعه مجبش ثانوى عام زيك كده
نور : انا بجد حاسه انى بحلم ازاى انا ادخل تجاره وانا كنت شاطره ف الاعدادى الام :فى الاول والاخر نصيبك مش انتى بتقولى ان صحابك مش حابين المدرسه بس اتأقلموا اتجدعنى انتى عشان تدخلى الكليه وملكيش دعوه بحد
نور بإبتسامه : حاضر ياماما انا رايحه الدرس و بجد مش قادره اروح المدرسه المشوار بعيد
الام : ماشي يانواره
نور : يااااه بقالك كتير اوى مقولتليش الدلع ده يلا انا ماشيه ياقلبي
عدى ساعتين وميعاد المدرسه جه هايدى واسماء كانوا قاعدين فى المدرسه وكان اليوم فاوضه كانوا بيتكلموا
اسماء : تعرفى نورهان بتحب المدرس اللى بتشتغل عنده
هايدى : طب وانتى بتقوليلى ليه مش المفروض ده سر وحاجات خاصه بينكم اسماء : لا ياستى بس ازاى اصلا مدرس يبصلها انتى مش شايفه عامله ازاى
هايدى : مينفعش نتكلم عن حد كده فى غيابه ومينفعش تتكلمى عن صاحبتك كده وبعدين فيها ايه لما تحبه وايه يعنى لما يبصلها هى مالها
اسماء : يابنتى هو مش بيحبها ولاقالها حاجه ومينفعش تحبه
هايدى: الحب ده حاجه من عند ربنا احنا ملناش دعوه بيها مايمكن هو كمان بيحبها بس مش راضي يقولها حاجه وهى تلاقيها لما حبته شافت فيه حاجه مختلفه هى اللى شدتها ليه وعايزه اقولك حاجه عودى نفسك لما حد يقولك حاجه متقوليش عليها لحد عشان دى امانه وهى بتثق فيكى ويلا عشان نروح
فى صباح يوم جديد اسماء راحت لنورهان البيت عشان يروحوا المدرسه
اسماء : وحشانى اوى يانورهان
نورهان : وانتى كمان ونور وهايدى عاملين ايه
اسماء : هايدى هى اللى جات يوم الخميس اما نور لا
نورهان : تمام يلا نمشي
مشوا البنات وهما فى الطريق كانوا بيتكلموا
نورهان : بقولك هو انتى بتروحى دروس
اسماء : ايوه بروح عند ميس عندنا فى المدرسه وانتى بتروحى ؟
نورهان : لا ومش عارفه اى حاجه فى المنهج
اسماء : طب خلاص تعالى معايا
نورهان : ماشي هشوفهم فى البيت كده وارد عليكى
اسماء : تمام
ووصلوا البنات المدرسه دخلوا المدرسه وراحو قعدوا تحت الشجره اللى فى المدرسه وبعد شويه نور وهايدى وصلوا
هايدى : نور انا مش عايزه اروح اقعد مع اللى اسمها اسماء دى
نور : طب كدا نورهان تفتكر اننا مش عايزين نقعد معاها
هايدى : طب انا عاوزه اقول لنورهان عشان اسماء دى صاحبه مش كويسه
نور : طب انا هنادى على نورهان ونقولها
هايدى : تمام
نور : نورهان يانورهان تعالى كدا
راحت نورهان واسماء خايفه لهايدى تقولها
نورهان : فى ايه يانور ومجيتوش قعدتوا معانا ليه؟!
نور : هايدى عاوزه تقولك حاجه
نورهان: خير ياهايدى فى ايه ؟
هايدى : بصي انا عايزه اقولك ان اسماء صاحبه مش كويسه والسر اللى انت قولتهولها هى قالتهولى يوم الخميس لما انتى ونور كنتوا غايبين
نورهان اتصدمت ومعرفتش ترد
هايدى : بصي عايزاها منى نصيحه ملكيش دعوه بيها خالص
نورهان : انا لازم اروح اضربها الزباله دى
وراحت تجرى على اسماء ومسكت فى خناقها : اه يازباله انتى مينفعش تكونى صاحبه انتى واحده واطيه
اسماء : بت انتى لمى نفسك انتى مفكرانى صاحبتك بجد انا بس بقيت قريبه منك عشان نتريق عليكى انا وصحابي هو انتى مش شايفه نفسك عامله ازاى تخينه وازاى مدرس يبصلك انتى يابت مجنونه بصي لنفسك فى المرايا
هايدى بزعيق : تبص لنفسها ازاى دى احسن منك مليون مره على الاقل قلبها ابيض مش اسود شبهك
ومسكوا فى خناق بعض والمديره جات على صوتهم واخدتهم فى المكتب بتاعها
المديره : ممكن اعرف ايه اللى حصل تحت ده
اسماء : العيال دول هما اللى فى خناقى من غير مااعملهم حاجه
هايدى بزعيق : ياسلااام من غير ماتعملى حاجه
اسماء بصوت عالى : ايوه معملتش حاجه
المديره : بس انتى وهى اقول ايه مانتو بتوع تجاره.. انتم الاربعه مرفودين تلات ايام من المدرسه
الكلمه نزلت زى الصاعقه على البنات
فى بيت هايدى
والده هايدى : انتى يابنتى مش عاوزه تروحى المدرسه ليه
هايدى بكذب : تعبانه ياماما ومش قادره اروح خالص
الام : حتى الدرس مش عاوزه تروحي
هايدى : ايوه ياماما مش قادره
الام : بس انا شيفاكى حلوه مفكيش حاجه
هايدى لسه هترد الباب خبط
الام : قومى شوفى مين
هايدى : حاضر
قامت هايدى تفتح الباب لقت مريم
هايدى بصدمه : مريم فى ايه يامريم
مريم : انتى اللى فى ايه اترفدتى من المدرسه ليه
الام سمعت وقالت : اترفدتى ليه وعملتى ايه ياهايدى
هايدى وهى بتجز على اسنانها بسبب مريم : عشان واحده صاحبتى اتخانقت مع واحده فادخلت انا ونور فااترفدنا احنا الاربعه
الام بزعيق : وانتى تتخانقى ليه انتى مالك
مريم : طب معلش ياطنط خلاص هى كانت خايفه على صاحبتها
الام : طب مانتى اهو ماتخنقتيش ليه
مريم : انا والله مكنتش موجوده فى المدرسه اليوم ده معلش ياطنط سامحى هايدى
الام : تمام ياحبيبتى اتفضلى اتغدى معاها
طلعت الام من الاوضه
هايدى بعصبيه : انتى مجنونه ازاى تيجى هنا وامى اصلا مش عارفه حاجه
مريم : انا اسفه بجد مكنتش اعرف انها متعرفش حاجه
هايدى : خلاص يامريم .. روحتى الدرس انهارده
مريم : اه .. انا همشي عشان اهلى ميقلقوش عليا
هايدى : تمام
" نقف هنا شويه عشلن نعرف شخصيه مريم ، مريم شخصيه طيبه بغباء ولسانها طويل ودبش اوى فى كلامها ، هى قصيره وجسمها كيرڤى ويشرتها قمحيه تكمل بقا"
نورهان بترن على نور
نورهان : الو ازيك يانور عامله ايه
نور : الله يسلمك بخير الحمدلله انتى عامله ايه
نورهان : تمام الحمدلله ، نور انا بجد اسفه انتى ملكيش ذنب واترفدتى من غير ماتعملى حاجه
نور : انتى يابنتى بتتأسفى ليه مفيش حاجه عادى انا كده كده مكنتض حابه اروح المدرسه اهى جات من عندهم
نورهان بضحك : ههههههه بس برده يانور هتكلم ازاى معاكى انا مكسوفه
نور : ياستى ولا مكسوفه ولا حاجه
نورهان : طب اهلك يعرفوا
نور : ايوة بس عادى ياستى متشغليش بالك انتى قولتى لحد من اهلك
نورهان : ايوه ماما واختى بس اللى عرفوا نور : تمام ، متعرفيش هايدى عامله ايه
نورهان : كلمتها مكنتش قايله لحد بس جات بنت اسمها مريم وقالت قدام مامتها وعرفت
نور : طب اللى اسمها مريم دى قالت ليه
نورهان: مش عارفه هى بتقول مكنتش قصدها
نور : تماام ، عايزه حاجه
نورهان : شكرا يانور مع السلامه
نور : باى